Morfeo ofrécelle a Neo a verdade. ¿Que a verdade? En grego significaba aquelo que se descubre, que xa non está oculto. en latín, a verdade ten que ver coa exactitude e o rigor no dicir. Para os hebreos, en cambio a palabra verdade ten que ver coa confianza. Ao longo da película pódense rastrear estes tres sentidos da palabra verdade. Do mesmo xeito que no argumento se mesturan nomes gregos (a nave Logos,), Hebreos (a cidade Sión) e recomendacións en latin (nosce te ipsum), na nosa cultura mesturanse as tres tradicións para dar lugar ao mundo tal e como o coñecemos hoxe. The Matrix comeza co sentido grego da palabra verdade: Morfeo vai mostrar a Neo aquelo que está oculto, e Neo ao final da primeira parte quere mostrar ao ser humano un mundo sen máquinas, o mundo da liberdade que quedaba oculto por Matrix.
A famosa alegoría da cavena de Platón é unha ilustración do difícil que é o camiño cara a verdade. A situación dos prisioneiros encadenados nunha caverna vendo só unhas sombras que confunden coa realidade. Os prisioneiros viven nunha ilusión da que é moi dificil desfacerse. Para comezar a buscar a verdade terían que renunciar a seguir mirando ese mundo de ilusión que é tamén o mundo da seguridade, do que comprendo sen ter que facer esforzo. A traizón de Cifra entregando a Morfeo representa claramente ao prisioneiro que non quere ser desencadenado.
A sociedade de consumo na que ivimos é o exemplo máis claro da ilusión que conforma a nosa vida cotidiana. A publicidade tenta convencernos de que podemos telo todo, que a felicidade conseguese a través da satisfacción dos desexos, cando en realidade eses desexos son postos en nos pola propia publicidade.
A metáfora que nos presenta Matrix tenta que nos preguntemos polo que é verdadeiro no mundo. Vivimos nun mundo de simulacros xerados pola publicidade, a sociedade de consumo,a ilusión de que se pode conseguir a felicidade, en suma un mundo irreal. Unha ilusión baseada nos nosos desexos e paixons, na parte sensible do ser humano. O camiño de Neo será tamén a tarefa de liberarse desas emocións, aínda que non na primeira parte da triloxía. Sen embargo esa liberación das emocións da subxectividade si que están presentes no mito da caverna platónica. Platón propónos que leamos a historia apliandolla á posibilidade do coñecemento humano: O mundo ficcticio para Platón será o mundo físico (sensible e emocional, mentres que o mundo real verdadeiro ten que ser un mundo obxectivo, perfecto e non suxeito aos cambios fluctuantes das emocións: O mundo das ideas.
O mito da caverna
